Σπονδυλολίσθηση

Η σπονδυλολίσθηση είναι η μετατόπιση (ολίσθηση) ενός σπονδύλου πάνω στον υποκείμενο του, είτε πρόσθια (συνηθέστερα), είτε οπίσθια, είτε πλαγίως. Είναι μια πάθηση, η οποία αν αμεληθεί, ενέχει τον κίνδυνο μερικής παράλυσης.

Η εκφυλιστική σπονδυλολίσθηση συνήθως διαγιγνώσκεται σε ασθενείς (πιο συχνά γυναίκες) άνω των 40 ετών. Μπορεί να διαγνωστεί και σε νεαρούς αθλητές με πόνο στην μέση και συμμετοχή σε αθλήματα που περιλαμβάνουν σημαντική καταπόνηση της οσφυϊκής μοίρας της σπονδυλικής στήλης, όπως και σε άτομα κάθε ηλικίας που έχουν αυξημένη λόρδωση. Σπάνια συναντάται σε παιδιά, κυρίως με δυσπλασίες.

Η σπονδυλολίσθηση για πολλά χρόνια μπορεί να μην προκαλεί πόνο. Συχνά ανευρίσκεται εγκαίρως, σε τυχαίο ακτινολογικό έλεγχο. Η σπονδυλολίσθηση παρουσιάζεται κυρίως εκεί όπου η σπονδυλική στήλη επιβαρύνεται περισσότερο, δηλαδή στην περιοχή του 4ου και 5ου οσφυϊκού σπονδύλου, αλλά και σε κάθε σημείο της Σ.Σ. Το σώμα στην προσπάθειά του να αντισταθμίσει την αυξανόμενη αστάθεια, παράγει οστεώδες υλικό (οστεόφυτο) το οποίο μπορεί να επιφέρει σπονδυλική στένωση.

Συμπτώματα και τύποι σπονδυλολίσθησης

Τα συμπτώματα είναι ο πόνος στην μέση και κάποιες φορές στους γλουτούς, που επιδεινώνονται από την κόπωση και την ορθοστασία και ελαττώνεται με την κατάκλιση. Όταν υπάρχει ερεθισμός κάποιας νευρικής ρίζας, ο πόνος μπορεί να αντανακλά στο πόδι. 

Η σπονδυλολίσθηση, ανάλογα με την αιτία που την προκαλεί, έχει 6 τύπους ταξινόμησης κατά Wiltse:

Η βαρύτητα της σπονδυλολίσθησης αξιολογείται με το σύστημα ταξινόμησης κατά Meyerding, με βάση το ποσοστό της ολίσθησης επί της συνολικής επιφάνειας επαφής των σπονδύλων σε:

Διάγνωση και θεραπεία της σπονδυλολίσθησης

Η διάγνωση γίνεται με ακτινολογικό έλεγχο (πλάγια ακτινογραφία) η οποία θα δείξει και τον βαθμό της σπονδυλολίσθησης από την οποία θα προκύψει και το ενδεδειγμένο είδος θεραπείας, σε συνδυασμό με την ηλικία, την ένταση του πόνου και την ύπαρξη νευρολογικών συμπτωμάτων ή όχι.

Υπάρχουν συντηρητικά μέσα (φυσιοθεραπεία, κηδεμόνας, ζώνη οσφύος) που αφορούν κυρίως στις σπονδυλολισθήσεις I και II βαθμού. Οι μεγαλύτερου βαθμού σπονδυλολισθήσεις συνήθως αντιμετωπίζονται χειρουργικά, εκτός αν υπάρχουν ενδείξεις ότι το προσβεβλημένο μεσοσπονδύλιο διάστημα έχει αρχίσει να σταθεροποιείται μέσω σχηματισμού οστεοφύτων και αντιδραστικού οστίτη ιστού, οπότε και μόνο μια αποσυμπιεστική επέμβαση μπορεί να αρκεί.

Η χειρουργική αντιμετώπιση της σπονδυλολίσθησης απαιτεί εμπειρία αλλά και γνώση στις ελάχιστα παρεμβατικές τεχνικές, μαζί με τον ανάλογο εξοπλισμό υποστήριξης της Κλινικής. Σήμερα, αντιμετωπίζεται με σύγχρονες μεθόδους χειρουργικής, που διασφαλίζουν τις μικρότερες τομές με τη μεγαλύτερη δυνατή χειρουργική ακρίβεια.

"Επέστρεψα στην Ελλάδα για να προσφέρω με εμπειρία, υπηρεσίες προηγμένης, ελάχιστα επεμβατικής Νευροχειρουργικής. Μη διστάσετε να με συμβουλευτείτε για πρώτη ή και για δεύτερη γνώμη πριν το χειρουργείο"

Ν. Καραγεώργος, Νευροχειρουργός